4 września Rada Najwyższa Ukrainy przyjęła wnioski o dymisję Maluśki, Strilecia, Stefaniszynej oraz Kamyszyna. Nie przyjęto wniosków o dymisję Kowala i Wereszczuk, co miało być spowodowane problemami z komunikacją między RNU a BPU. Nie zdecydowano się także na przeprowadzenia głosowania nad dymisją Dmytra Kułeby, którą przeniesiono na następny dzień. Warto zauważyć, że być może niezrealizowanie proponowanego przez BPU planu zdymisjonowania wszystkich przeznaczonych do tego ministrów jednego dnia było swego rodzaju aktem nieposłuszeństwa RNU. Wpisywałoby się to w zjawisko rosnącego rozgoryczenia deputowanych z pełnienia funkcji bezwolnego wykonawcy rozkazów przychodzących z budynku przy Bankowej 11.

5 września Rada Najwyższa Ukrainy przegłosowała dymisję Kułeby, Wereszczuk oraz Kowala, a także zaczęła procedować wyznaczenie nowych osób na stanowiska ministrów. Wydaje się ważnym omówienie każdego z następców oraz jego stosunku do BPU i samego Zełenśkiego. Miejsce Dmytra Kułeby na czele Ministerstwa Spraw Zagranicznych Ukrainy zajął Andrij Sybiha. 

Oficjalnie powodem do wymiany miała być mała aktywność byłego już ministra w działaniu na rzecz zapewnienia dalszych dostaw uzbrojenia dla kraju. Nieoficjalnie Kułeba miał wejść w personalny konflikt z Zełenśkim i Jermakiem, a ich relacje miały być chłodne. Według doniesień medialnych irytację BPU miała budzić aktywność dotychczasowego ministra w mediach zagranicznych. Jego następca, Andrij Sybiha, to doświadczony, zawodowy dyplomata, były ambasador Ukrainy w Turcji (2016-2021). Od 31 maja 2021 do 12 kwietnia 2024 pełnił funkcję zastępcy szefa Biura Prezydenta Ukrainy i był doradcą Zełenśkiego ds. polityki zagranicznej. Następnie został przeniesiony na stanowisko pierwszego wiceministra spraw zagranicznych.

Warto zauważyć bliskie powiązania Sybihy z BPU i jego szefem, Andrijem Jermakiem, który jest de facto najważniejszą osobą jeśli chodzi o prowadzenie polityki zagranicznej Ukrainy. Sam Jermak deklaruje, że odpowiada za sprawy bezpieczeństwa narodowego. Jednak wielu ukraińskich komentatorów zauważa, że po rozpoczęciu pełnoskalowej rosyjskiej inwazji stopniowo zmniejszał pozycję Dmytra Kułeby w łańcuchu decyzyjnym. Wybór Sybihy ma zapewne gwarantować podporządkowanie MSZ decyzjom podejmowanym przez Biuro Prezydenta. Sam Kułeba miał otrzymać propozycję przejścia do Biura Prezydenta Ukrainy od samego Zełenśkiego, ale odmówił. 

Miejsce Ołeksandra Kamyszyna zajmie Herman Smetanin, który dotąd pełnił rolę szefa państwowego koncernu zbrojeniowego „UkrOboronProm”. Ten pierwszy był dotąd uznawany za „ulubieńca Zełenśkiego”, przez co jego dymisja spowodowała pewne zaskoczenie wśród ukraińskich mediów i opinii publicznej. Jednakże, jak wskazuje „Ukrainśka Prawda”, nie stracił on sympatii prezydenta. Na to wskazuje także wyznaczenie go na funkcję doradcy ds. strategicznych w BPU. 

Jeśli chodzi o Hermana Smetanina to jest on bliskim współpracownikiem Kamyszyna, a ten ostatni miał go nawet wcześniej polecać na objęcie tej funkcji. Ciekawa jest również sytuacja związana z Olhą Stefaniszyną. Dotychczasowa wicepremier ds. integracji europejskiej i euroatlantyckiej złożyła wniosek o dymisję z tego stanowiska po to, by dzień później ponownie je objąć. Dodatkowo została także wyznaczona na ministrę sprawiedliwości w miejsce Denysa Maluśki, który nie otrzymał na razie żadnej pozycji politycznej. Warto tutaj zaznaczyć, że Maluśka był jednym z dwóch ministrów, którzy pracowali w rządzie od 2019 roku.

W związku z jego dymisją ostatnią osobą wyznaczoną jeszcze w czasie rządu premiera Ołeksija Honczaruka został wicepremier ds. cyfryzacji Mychajło Fedorow. Druga zdymisjowana wicepremier, Iryna Wereszczuk została wyznaczona na doradcę ds. polityki socjalnej w BPU, a Ministerstwo ds. reintegracji czasowo okupowanych terytoriów zostało zlikwidowane, a jego zadania przekazane Ministerstwu Rozwoju Samorządów, Terytorium i Infrastruktury. 

Szefem jeszcze bardziej powiększonego Ministerstwa Rozwoju Samorządów, Terytorium i Infrastruktury został doświadczony urzędnik Ołeksij Kułeba. W przeszłości pełnił on funkcję kierownika Kijowskiej Państwowej Administracji Obwodowej. Następnie został wyznaczony na zastępcę szefa Biura Prezydenta Ukrainy ds. polityki regionalnej. To właśnie bliskiej relacji z Jermakiem Kułeba ma zawdzięczać objęcie megaresortu. Wielu specjalistów wskazuje na duże zaufanie jakim Jermak darzył swojego dotychczasowego zastępcę. 

Kułeba miał być pierwszą osobą, której Jermak powierzał swoje obowiązki w kraju w trakcie wyjazdów zagranicznych. Oznacza to, że nowy minister odpowiadający za jeszcze bardziej powiększony resort należy do ścisłego kręgu ludzi z BPU i prawdopodobnie to właśnie ten fakt przeważył w sprawie tej nominacji. Ciekawostką jest to, że kolejny raz stery tego ministerstwa obejmuje osoba uchodząca za „ulubieńca” prezydenta i szefa BPU.

Na nowego ministra rolnictwa wyznaczono odchodzącego szefa Funduszu Majątku Państwowego Witalija Kowala. Początkowo planowo, że resort ten obejmie dotychczasowy p.o. ministra Taras Wysoćkyj, ale najprawdopodobniej wpływ na brak takiej decyzji miała trwająca obecnie sprawa kryminalna dot. defraudacji 62 milionów hrywien przez tego urzędnika. 

Kowal, który tego samego dnia został zdymisjowany jako szef FMP, jest kolejnym „człowiekiem Jermaka” w nowym rządzie. Przed objęciem dotychczasowej posady, latach 2019-2023, pełnił on funkcję szefa Rówieńskiej Państwowej Administracji Obwodowej. Jest on także blisko związany z Tymurem Mindiczem, czyli partnerem oligarchy Ihora Kołomojśkiego i współwłaścicielem „Kwartału-95”, czyli studia w jakim swego czasu gwiazdą był Wołodymyr Zełenśkyj. Przed objęciem stanowiska szefa Rówieńskiej OAP Kowal pracował w firmie zajmującej się obrotem produktów rolnych „Inwesttrejdserwis” oraz firmie rolniczej „Sanako”. 

Następcą Rusłana Strilecia na stanowisku ministra środowiska zastąpi dotychczasowa wiceminister energetyki Switłana Hrynczuk. W latach 2022-2023 pełniła ona także funkcję wiceminister środowiska ds. europejskiej integracji ministerstwa. Powodem zwolnienia Strilecia miała być jego mała aktywność jako ministra środowiska. Nie pojawiał się on na posiedzeniach Rady Najwyższej Ukrainy nawet wtedy gdy go wzywano bądź omawiane były sprawy dotyczące wykonywanych przez niego obowiązków. 

W tym przypadku rzeczywiście można zrozumieć argumenty prezydenta Zełenśkiego o potrzebie „nowej energii” w ukraińskim rządzie. Niezwykle ciekawe są też zmiany w Ministerstwie Kultury i Polityki Informacyjnej. Otóż, nowym szefem został doświadczony dyplomata i bliski współpracownik Wołodymyra Zełenśkiego i Andrija Jermaka Mykoła Toczyćkyj. Od 2023 roku pracował on jako zastępca szefa Biura Prezydenta Ukrainy, gdzie zajmował się polityką zagraniczną i bezpieczeństwa. 

W związku z tym towarzyszył Zełenśkiemu i Jermakowi w trakcie najważniejszych wyjazdów zagranicznych oraz rozmów z partnerami. „Ukrainśka Prawda” podaje, że Toczyćkyj i Jermak znają się jeszcze z czasów studiów, ponieważ byli na jednym roku w trakcie nauki w Kijowskim Instytucie Stosunków Międzynarodowych.

Wyznaczenie doświadczonego dyplomaty na ministra kultury i polityki informacyjnej jest dość zaskakujące. Prawdopodobnie wiąże się to z nieudanymi planami stworzenia z ministerstwa swego rodzaju „wizytówki” Ukrainy. Media donosiły wcześniej, że Zełenśkyj planował wyznaczyć na stanowisko ministra „popularną kobietę”. Wśród spekulacji padało m.in. nazwisko Ady Rohowcowej, znanej sowieckiej i ukraińskiej aktorki. Jednocześnie od 27 lipca 2023 po zdymisjowaniu dotychczasowego ministra kultury i polityki informacyjnej Ołeksandra Tkaczenki jego obowiązki wypełniał Rostysław Karandiejew. 

Był on nazywany „wiecznym pełniącym obowiązki”, ponieważ kolejne próby znalezienia kandydata na ministra spełzały na niczym, a kandydatury Karandiejewa nie rozpatrywano. W związku z brakiem odpowiednich osób na Bankowej zmieniono plany i zdecydowano się na wybranie Mykoły Toczyćkiego. Należy przy tym zaznaczyć, że chęć zamiany Karandiejewa nie była raczej podyktowana wątpliwościami wobec jego osoby, ponieważ powszechnie uchodził za urzędnika całkowicie lojalnego wobec Biura Prezydenta.

Dodatkowo dzień po wyborze nowego ministra tj. 6 września zmieniono nazwę ministerstwa na Ministerstwo Kultury i Komunikacji Strategicznej. Być może wyznaczenie zaufanego i bliskiego człowieka na tę posadę jest związane z chęcią zwiększenia wpływu BPU na politykę informacyjną kraju. Za to inny pełniący obowiązki ministra doczekał się wyznaczenia na ministra. 

Chodzi o Matwija Bidnego, którego Rada Najwyższa Ukrainy wyznaczyła na ministra młodzieży i sportu. Bidnyj pełnił funkcję p.o. ministra od 9 listopada 2023 roku. Jednocześnie jego wybór jest kontrowersyjny ze względu na powiązania rodzinne. Żoną Bidnego jest Wiktorija Daszutina, córka Hryhorija Daszutina, byłego deputowanego z ramienia prorosyjskiej „Partii Regionów”. Jej ojciec został zatrzymany przez funkcjonariuszy Państwowego Biura Śledczego Ukrainy latem 2023 w związku z podejrzeniem o współpracę ze służbami specjalnymi Federacji Rosyjskiej. 

Śledczy mieli skonfiskować w trakcie przeszukania aktywa o wartości miliarda hrywien. Sama Daszutina była współwłaścicielką należącego do niego koncernu NICMAS, który od 2014 roku miał zaopatrywać firmy związane z rosyjskim przemysłem zbrojeniowym, które były głównymi odbiorcami jego produkcji. Firma Daszutinych miała kontynuować dostawy do Rosji nawet po rozpoczęciu pełnoskalowej inwazji w lutym 2022 roku. W wywiadzie dla BBC w grudniu 2023 Bidnyj zapewnił, że nie ma bliskich stosunków z teściem i nie może nieść odpowiedzialności za jego czyny. 

Dodatkowo zapewnił, że jego żona przestała być współwłaścicielką NICMAS po rozpoczęciu pełnoskalowej inwazji i wyjeździe z ich dzieckiem z Ukrainy. W deklaracji finansowej Bidnego za 2023 rok wskazuje się, że Wiktorija Daszutina od maja 2022 roku jest jedynie właścicielką firmy Rotors Tech, która działa na Słowacji.

Ostatnią z omawianych tutaj zmian będą te dotyczące Ministerstwa ds. Weteranów. W zasadzie aż do początków września zakładano, że zmiany dot. kierownictwa tego resortu będą kosmetyczne, a więc że nowym ministrem zostanie dotychczasowy pełniący obowiązki Ołeksandr Porchun. Pełnił on tę funkcję od 9 lutego 2023, kilka dni po zdymisjonowaniu minister Julii Łaputinej, której praca miała powodować niezadowolenie zarówno Rady Najwyższej jak i Biura Prezydenta. Jak donoszą media, w trakcie spotkania frakcji parlamentarnej partii „Sługa Ludu” zdecydowano jednak o wyznaczeniu na nowego ministra ds. weteranów dotychczasową wiceministrę obrony Natalię Kałmykową. Do września 2023 przez półtora roku pełniła ona funkcję dyrektorki Ukraińskiego Funduszu Weterańskiego.