Stany Zjednoczone stanowią największy rynek zbytu narkotyków w zachodniej hemisferze, a kraje Ameryki Łacińskiej wciąż pozostają ich największym producentem [1]. Państwa, takie jak Kolumbia czy Meksyk, są uznawane za głównych producentów heroiny i marihuany, natomiast uprawa liści koki i produkcja kokainy koncentruje się głównie w regionie andyjskim [2]. Ponadto, Ameryka Środkowa stanowi newralgiczny punkt na narkotykowym szlaku przemytniczym (w szczególności do Stanów Zjednoczonych). Warto zwrócić uwagę na skalę problemu, jakim jest produkcja oraz przemyt narkotyków w Ameryce Środkowej i Południowej, a także rangę zaangażowania USA w walkę z tym rodzajem przestępczości.

Korzystając z okazji zorganizowanego przez Stowarzyszenie Polonii w Stambule, spotkania wigilijnego dnia 16.12.2017, postanowiłem porozmawiać z członkinią tej organizacji, Panią Sławomirą Kozieniec, wieloletnią działaczką społeczną na rzecz Polonii w Turcji. Tematy, które poruszyliśmy były poświęcone jej doświadczeniom z życia w Stambule, ocenie tureckiego społeczeństwa i historycznych relacji polsko-tureckich.

Czym jest dyplomacja ekonomiczna?

Na przestrzeni wieków dyplomacja spełniała różne zadania i funkcje. W XX wieku, kiedy proces globalizacji zaczął się prężnie rozwijać, na scenie światowej pojawiły się nowe podmioty, takie jak organizacje pozarządowe i ponadpaństwowe, korporacje transnarodowe, ruchy ekologiczne, media oraz podmioty regionalne. Nowi gracze zaczęli wywierać wpływ na organizmy państwowe, wyrażając swoje konkurencyjne żądania co do zasobów i rynków. Globalizacja i demokratyzacja współczesnych stosunków międzynarodowych rozmyły granice tradycyjnej dyplomacji, nadając jej nowe znaczenie. Pod koniec XX wieku podłożem polityki zagranicznej stała się przede wszystkim gospodarka światowa. Stosunki pomiędzy państwami zaczęły być kreowane przez dyplomację, która zajęła się promocją gospodarczą i międzynarodową współpracą ekonomiczną państw oraz innych podmiotów polityki zagranicznej.

Cykl: Notatki z Azji Centralnej

Autor: Olga Półgrabia

Kirgiski bridekidnapping

Wyobraźmy sobie państwo, gdzie przeciętnie co 40 minut porywana jest dziewczyna w celu małżeństwa; daje nam to 32 dziewczęta na dzień, czyli przybliżoną sumę 11800 porwanych dziewcząt rocznie. Witajcie w Kirgistanie, gdzie od dziesięcioleci jest to ponura rzeczywistość dla niezliczonych kobiet[1].

Franco Galdini

Kirgistan – jedna z pięciu poradzieckich republik tworzących współczesną Azję Centralną. Pomimo, że okres sowieckiej dominacji odbił swe wyraźne piętno, to wiele z kirgiskich tradycji przetrwało – wśród nich skrywany przezmieszkańców niepokojący zwyczaj porywania żon.

Przeprowadzone 25-ego września 2017 roku referendum niepodległościowe miało ponownie przynieść upragnioną od blisko wieku niepodległość nardowi kurdyjskiemu. Jednak po upływie miesiąca wydaje się, że referendum zamiast radości i dumy przyniosło rządowi regionalnemu w Irbilu więcej napięć i potencjalnych konfliktów tuż u jego granic. Głosowania nie poparły Stany Zjednoczone, Unia Europejska czy ONZ, a oprócz Izraela, każde z regionalnych mocarstw zagroziło poważnymi sankcjami, nie wyłączając sankcji militarnych, gdyby rząd regionalny próbował jednostronnie ogłosić niepodległość. Czyżby więc kurdyjski sen o niepodległości, który dzięki referendum miał stać się jawą nadal pozostanie tylko w sferze pragnień ?

Stambuł (dawny Konstantynopol) - jedyne miasto na świecie leżące na dwóch kontynentach, to tutaj znajduje się dawna rezydencja cesarzy bizantyjskich, a następnie wielkich sułtanów. Można tu odnaleść  światowej sławy zabytki jak Hagia Sophia, Błękitny Meczet czy Pałac Topkapı. Każdego dnia można tu poczuć magię pradawnych cywilizacji i splendor nowoczesnego świata, tworzących niepowtarzalną mozaikę kultur, języków i religii. Na dodatek obecnie jestem tu i ja, zostawiając tym samym swój mały ślad w przebogatej historii tego miasta.

The nuclear heritage we have to live with, want it or not, is the world’s collection of nuclear powers, countries aspiring to have it, and states who create alliances with those who have them. Long after World War II, in 1968, first real measures were created to steady the nuclear armaments race (Treaty on the Non-Proliferation of Nuclear Weapons) and take it under control. Nevertheless, not all countries in the world are democracies, hence not all of them perceive war as the last resort.

Główny faworyt jutrzejszych wyborów od 2005 r. pozostaje najsilniejszą partią Niemiec. Jest to w dużej części zasługa kanclerz Angeli Merkel. Nie tylko potrafiła odbudować partię po klęsce w wyborach 1998 r. i skandalu finansowego roku następnego, ale przyczyniła się również do modernizacji CDU/CSU. Przesunięcie chadecji bliżej ku centrum i przejęcie części postulatów innych partii skutecznie demobilizuje elektorat konkurencji politycznej oraz otwiera nowe możliwości koalicyjne. Utrwaliło to dominację CDU/CSU, ale przyczyniło się również do rozczarowania bardziej konserwatywnych wyborców.

Dumna Socjaldemokratyczna Partia Niemiec weszła z wielkimi nadziejami i świeżym kandydatem na kanclerza w wyścig wyborczy. Początkowy entuzjazm związany z niespodziewaną kandydaturą Martina Schulza minął szybko po słabych wynikach w wyborach landowych w Szlezwiku-Holsztyn, Kraju Saary i będącą tradycyjnym bastionem SPD Nadrenią-Westfalią. Niemniej socjaldemokraci stale mają szanse na udział w rządach, chociaż jedynie jako mniejszy partner CDU/CSU w nielubianej „wielkiej koalicji”. Czy SPD a przede wszystkim Kanclerz A. Merkel zdecydują się na takie rozwiązanie w dużej części będzie zależało od wyniku mniejszych partii.

Jak szybkie bywają w polityce zmiany aktualnie doświadcza „Lewica” (Die Linke). Po przedstawieniu Martina Schulza jako kandydata SPD na kanclerza i wzrostu poparcia socjaldemokratów, wielu obserwatorów liczyło się z możliwością powstania szerokiej lewicowej koalicji po wrześniowych wyborach. Pół roku później już dawno nikt o tym nie mówi, a Lewica przygotowuje się do kolejnej kadencji w parlamentarnej opozycji.