Ocieplenie stosunków rosyjsko-japońskich, które miało w ostatnim czasie miejsce, mogło wywołać pewne zaskoczenie wśród obserwatorów stosunków międzynarodowych. Nawet biorąc pod uwagę raczej koncyliacyjny kurs polityki wobec Rosji premiera Shinzo Abe od czasu, gdy objął ponownie urząd premiera Japonii w 2012 roku, zwrot który nastąpił 3 września na spotkaniu liderów obu państw we Władywostoku był raczej niespodziewany – po raz pierwszy strona japońska wyraziła gotowość nawiązania współpracy gospodarczej z Moskwą nie warunkując jej uregulowaniem konfliktu wokół Wysp Kurylskich[1].

Podczas szczytu G20 w Chinach doszło do spotkania między prezydentem Turcji Recepem Tayypem Erdoğanem oraz prezydentem Rosji Władimirem Putinem. Było to drugie spotkanie głów tych państw w przeciągu miesiąca.

Minione 2 tygodnie były w Stanach Zjednoczonych kluczowymi dniami dla trwającej już rok kampanii wyborczej przed nadchodzącymi 8. Listopada wyborami prezydenckimi – Partia Republikańska w Cleveland, OH, a Partia Demokratyczna w Filadelfii, PA, oficjalnie nominowały swoich kandydatów do decydującej batalii o Biały Dom podczas Narodowych Konwencji, czyli wielkiego, odbywającego się raz na cztery lata Zjazdu przedstawicieli partii we wszystkich stanach i terytoriach USA. Konwencja to jednak nie tylko koronacja triumfatora prawyborów, ale też okazja do aktualizacji partyjnego programu i wizji kraju, a także do przedstawienia jej w najlepszy możliwy sposób na scenie wielkiej hali sportowej, na co dzień będącej domem dla jednego z koszykarskich klubów ligi NBA. Jak zatem poradziły sobie największe partie?

W ostatnich dniach Turcja swoim zachowaniem pokazała zmianę w polityce zagranicznej. Postanowiła zwiększyć ilość przyjaciół i zmniejszyć liczebność wrogów. Uspokojenie sytuacji międzynarodowej pozwoli rządzącym Turcją skupić się na polityce wewnętrznej oraz poważnych problemach z Państwem Islamskim i Partią Pracujących Kurdystanu.

2016 will go down in history as a year full of unexpected and incredible political, social and sport events. Taiwan elected first women-president, Tsai Ing-Wen. Son of the Polish immigrants, Petro Pablo Kuczynski, became president of Peru. Presidents of Brazil and South Korea were impeached. The longest civil war has come to an end in Columbia and their president, Juan Manuel Santos, received Nobel Peace Price. In Turkey we had unsuccessful coup d\’etat, in Philippines brutal Rodrigo Duterte was elected President. Bob Dylan was awarded Nobel Prize in literature. In Rio, XXXI Olympic Games, and in France XV European Football Championships took place. The danger from radical islamist in ISIS didn’t stopped, hurting people in terrorist attacks in Brussels, Orlando, Berlin or Nice, but most of all, citizens of Syria and Iraq. The Republican Party in France 1st time elected presidential candidate through US-style primaries – Francois Fillon. But all of this was eclipsed by two events, which resonated the world the most – shocking voting results in UK and US, where Britons has voted to leave the European Union, and Americans has elected Donald J. Trump as 45. President of United States.

 In no other country one waited for the results of British referendum with bigger anxiety than in the Republic of Ireland. And in no other country the information about the end of membership of the United Kingdom in the European Union launched so widespread discussion about the future of bilateral relations. How will Brexit influence the Irish economy? Is it the end of the open borders between Northern Ireland and the Republic?

2016 rok z pewnością przejdzie do współczesnej historii jako jeden z najbardziej niesamowitych lat we współczesnej historii świata. Na jego początku analitycy przewidywali, że ten rok będzie jednym z trudniejszych dla władz z uwagi na brak zdecydowanych działań w związku z kryzysem migracyjnym, w konflikcie z Rosją na Ukrainie czy też w walce o zniszczenie ISIS. I rzeczywiście, obfitował on w wiele wydarzeń politycznych, społecznych czy sportowych. Tajwan wybrał kobietę,Tsai Ing-wen na prezydenta po raz pierwszy w swej historii. Petro Pablo Kuczyński, syn polskiego emigranta został prezydentem Peru. Prezydenci Brazylii i Korei Południowej zostali usunięci ze swoich stanowisk.  Bob Dylan, jako pierwszy muzyk w historii, otrzymał literacką nagrodę Nobla, a kolumbijski prezydent Juan Manuel Santos otrzymał z kolei pokojową nagrodę Nobla za zakończenie najdłuższej wojny domowej w historii z FARC. W Rio de Janeiro odbyły się Igrzyska XXXI Olimpiady, a we Francji XV Mistrzostwa Europy w piłce nożnej.  Zagrożenie ze strony ISIS nie ustępowało, o czym boleśnie przekonali się mieszkańcy Brukseli, Orlando i Nicei, ale przede wszystkim cywile zamieszkujący terytorium Syrii i Iraku. W Turcji wojsko próbowało dokonać zamachu stanu na prezydencie Erdoganie. Nowym prezydentem Filipin został kontrowersyjny Rodrigo Duterte, obiecujący karę śmierci dla karteli narkotykowych i przestępczości zorganizowanej. We Francji, w prawyborach przeprowadzonych po raz pierwszy w stylu amerykańskim, Partia Republikańska na swojego kandydata na prezydenta nominowała François Fillona. Wszystkie te wydarzenia zostały jednak przyćmione przez 2, które były szokiem dla świata i z całą pewnością ich skutki będą rezonować w zachodnim świecie przez najbliższe lata – zwycięstwo zwolenników wyjścia z Unii Europejskiej w referendum w Wielkiej Brytanii oraz triumf Donalda Trumpa w wyborach prezydenckich w Stanach Zjednoczonych.

Angela Merkel stands by her beliefs and doesn’t give up. Only recently has she announced her candidacy for next year’s elections. Admirable as it is, the fact that she manages to make it feel as if the ‘refugee crisis’ was a matter of the good and the evil is remarkable. As if her ideology was failing, simply because the good always needs to give place to evil in order to rise again agog with horror. Her constant demand, that the refugees can’t be left to drown in the sea makes it look as if she was surrounded by people demanding cruel, egoistic policies, so that they could live their lives away buying cars, going to the opera, spending money on charity and feeling safe, a luxury known to few, by the way. To put it shortly: she makes it a moral question and Germans, as frustrated as they are, may actually swallow it.

W grudniu minie rok od rozpoczęcia chaosu politycznego w Hiszpanii poprzez niemoc sformowania rządu. Wybory w grudniu 2015 roku nie przyniosły pozytywnego rezultatu, a ponadto przeorganizowały dotychczasowy system dwupartyjny, reprezentowany przez Partido Popular (PP) oraz Socjalistyczną Partię Pracy (PSOE). Wszystko za sprawą dwóch innych partii, które weszły z imponującym wynikiem do parlamentu – Ciudadanos i Podemos. Mimo, iż PP zdobyło większą ilość głosów niż pozostali gracze na scenie politycznej, to niewystarczającą, aby samodzielnie utworzyć rząd.

Partnerstwo na arenie międzynarodowej, oprócz dyplomatycznego wsparcia, czy nawiązania bilateralnych relacji wiąże się coraz częściej z próbą rozliczenia historii. Trudno nie zgodzić się, że wyciąganie konsekwencji z minionych wydarzeń może być dobrą lekcją na przyszłość, jak w przypadku Ligi Narodów, której miejsce po II wojnie światowej zajęła Organizacja Narodów Zjednoczonych.