Stany Zjednoczone i UE w skali międzynarodowej występują jako jedne z największych gospodarek świata, tym samym współpracują na wielu płaszczyznach. Jednym z istotniejszych aspektów relacji między UE a USA jest wymiana handlowa. Handel zagraniczny oraz przepływy kapitałowe sprawiają, że USA i UE wspólnie osiągają średnio 40% udziału w międzynarodowej wymianie handlowej. Współpracę pomiędzy USA a UE widać także w bezpośrednich inwestycjach zagranicznych (BIZ). Zarówno przedsiębiorcy z UE, jak i z USA inwestują u siebie nawzajem znacznie więcej niż w innych regionach świata, a ich tendencja jest rosnąca.

Kiedy w lutym 1952 roku na tron po nagłej śmierci Jerzego VI wstąpiła młoda, niespełna dwudziestosześcioletnia królowa, nikt nie wiedział czego, można się po niej spodziewać. Jedni z nadzieją spoglądali w przyszłość, inni zaś drżeli na samą myśl o zmianach

It is hard to write about anything else than US election and it’s effect on world politics, when Donald Trump’s face dominates the news. It is baffling how the media makers choose their graphics to illustrate almost any news report with his yellowish hair, furious eyes and raised fists, even when the text doesn’t concern him directly. Also, the visibility of US tourists on the streets of Frankfurt and their apparent disappointment with the outcome of the election is not to be missed. On the morning after the election they were to be seen drowned in deep, sincere depression, scrolling the info pages on their smartphones, their spirits falling. One could see on their faces the shame, probably for the first time in their lives, of their own homeland.

The Kingdom of Belgium combines itself as a monarchy and federal parliamentary democracy. Belgium is located in the heart of Western Europe. As the one of oldest member of European Union, Belgium hosts UE’s headquarters and international organisations such as NATO.

Instytucja patronatu jest znana na przestrzeni postradzieckiej jeszcze z czasów rewolucji październikowej. W języku rosyjskim jest ona określana mianem szefstwa i początkowo polegała głównie na pomocy oddziałom Armii Czerwonej przez miejscowe organizacje oraz ludność. Powstanie tej instytucji było związane z działalnością tzw. Wserabisa czyli powstałego w czasie rewolucji Wszechzwiązkowego Związku Zawodowego Pracowników Sztuki. Samo słowo jest tłumaczone w następujący sposób w słowniku języka rosyjskiego D.N. Uszakowa – działalność społeczna polegająca na udzieleniu politycznej, kulturalnej bądź jakiejkolwiek innej pomocy jednej organizacji przez drugą[1]. W ciągu pierwszych porewolucyjnych lat szefstwo odegrało ważną rolę w organizacji oddziałów Armii Czerwonej, szczególnie w takich regionach jak rosyjski Daleki Wschód[2]. Z czasem to zjawisko rozpowszechniło się na wiele innych dziedzin życia i przybierało momentami formę współpracy pomiędzy organizacjami.

8 października odbyły się wybory parlamentarne w Gruzji. Gruzini wybierali na czteroletnią kadencję 150 posłów do parlamentu w ordynacji mieszanej, czyli 77 posłów w głosowaniu proporcjonalnym z list partyjnych i 73 w okręgach jednomandatowych. W systemie proporcjonalnym zwyciężyło rządzące Gruzińskie Marzenie (48,6% głosów), partia centro-lewicowa, opowiadająca się za integracją z Unią Europejską i NATO, przy jednoczesnej normalizacji stosunków z Rosją. Drugie miejsce zajęła główna partia opozycyjna – Zjednoczony Ruch Narodowy (27%), której nieformalnym liderem wciąż pozostaje były prezydent - Micheil Saakaszwili[1]. Do parlamentu wszedł również konserwatywny i prorosyjski Sojusz Patriotów Gruzji (5%). W dwudziestu trzech okręgach jednomandatowych wygrali kandydaci z partii rządzącej, w pozostałych, gdzie żaden z kandydatów nie uzyskał wymaganych 50% głosów, odbędzie się druga tura wyznaczona na 30 października[2]. Frekwencja wyniosła 51,3% i była o ponad 8 % niższa niż przy wyborach parlamentarnych w 2012 roku. W czterech okręgach w rejonach Zugdidi oraz Maruneli wybory zostały anulowane z powodu incydentów, które przerwały prace komisji i 22 października odbyły się tam powtórzone wybory.

Ocieplenie stosunków rosyjsko-japońskich, które miało w ostatnim czasie miejsce, mogło wywołać pewne zaskoczenie wśród obserwatorów stosunków międzynarodowych. Nawet biorąc pod uwagę raczej koncyliacyjny kurs polityki wobec Rosji premiera Shinzo Abe od czasu, gdy objął ponownie urząd premiera Japonii w 2012 roku, zwrot który nastąpił 3 września na spotkaniu liderów obu państw we Władywostoku był raczej niespodziewany – po raz pierwszy strona japońska wyraziła gotowość nawiązania współpracy gospodarczej z Moskwą nie warunkując jej uregulowaniem konfliktu wokół Wysp Kurylskich[1].

Podczas szczytu G20 w Chinach doszło do spotkania między prezydentem Turcji Recepem Tayypem Erdoğanem oraz prezydentem Rosji Władimirem Putinem. Było to drugie spotkanie głów tych państw w przeciągu miesiąca.

Minione 2 tygodnie były w Stanach Zjednoczonych kluczowymi dniami dla trwającej już rok kampanii wyborczej przed nadchodzącymi 8. Listopada wyborami prezydenckimi – Partia Republikańska w Cleveland, OH, a Partia Demokratyczna w Filadelfii, PA, oficjalnie nominowały swoich kandydatów do decydującej batalii o Biały Dom podczas Narodowych Konwencji, czyli wielkiego, odbywającego się raz na cztery lata Zjazdu przedstawicieli partii we wszystkich stanach i terytoriach USA. Konwencja to jednak nie tylko koronacja triumfatora prawyborów, ale też okazja do aktualizacji partyjnego programu i wizji kraju, a także do przedstawienia jej w najlepszy możliwy sposób na scenie wielkiej hali sportowej, na co dzień będącej domem dla jednego z koszykarskich klubów ligi NBA. Jak zatem poradziły sobie największe partie?

W ostatnich dniach Turcja swoim zachowaniem pokazała zmianę w polityce zagranicznej. Postanowiła zwiększyć ilość przyjaciół i zmniejszyć liczebność wrogów. Uspokojenie sytuacji międzynarodowej pozwoli rządzącym Turcją skupić się na polityce wewnętrznej oraz poważnych problemach z Państwem Islamskim i Partią Pracujących Kurdystanu.