Introduction

This document is a recommendation of the policy strategy in the field of national defence. The strategy itself appears as an integral element of the policy-making in security management (Drew, Snow 1988). The main objective of this policy paper is to provide a proposal for how to counteract the hybrid warfare threats by implementing the defence strategy.

It is worth mentioning that many countries around the world are exposed to the destabilization campaign. The hybrid warfare issue was mentioned and widely discussed during the NATO Transformation Seminar in 2015. At that time Jeans Stoltenberg claimed that the concept of hybrid wars would be prioritized in the defence policies of the Central and Eastern European countries (CEE) in upcoming years (NATO, 2015).

Wywiad z Markiem Prawdą, Dyrektorem Przedstawicielstwa Komisji Europejskiej w  Polsce, a także byłym ambasadorem RP w Szwecji i Niemczech oraz Stałym Przedstawicielem RP przy Unii Europejskiej

Jan Pabisiak: Panie Dyrektorze, dziękuję za Pańską zgodę na udział w roli eksperta w tym wywiadzie. Na  początek chciałbym spytać Pana, jako doświadczonego dyplomatę i urzędnika, jakie znaczenie miała dyplomacja dla budowy niepodległego Państwa Polskiego i jego pozycji na arenie europejskiej?

Trójmorze[1], jedna z najmłodszych inicjatyw regionalnych w Europie, przykuwa coraz większą uwagę społeczności międzynarodowej. Największym wyzwaniem, przed którym stoją członkowie projektu, jest polityczny aspekt współpracy. Inicjatywa Trójmorza zrzesza państwa o diametralnie innych poglądach na tak fundamentalne kwestie jak polityka Unii Europejskiej (UE) czy stosunek do Rosji. Zagadnienia polityczne, mimo iż formalnie nie stanowią wspólnej płaszczyzny działań państw uczestniczących w przedsięwzięciu, znacząco wpływają na dynamikę wzajemnych relacji, co stoi na przeszkodzie integracji regionalnej oraz utrudnia osiąganie wyznaczonych celów. Konsekwentna i skuteczna realizacja programów, organizacja kolejnych szczytów z udziałem zewnętrznych obserwatorów oraz współpraca niewykraczająca poza płaszczyznę energetyczną, logistyczno-transportową i informatyczno-telekomunikacyjną z pominięciem kontrowersyjnych aspektów politycznych może przyczynić się do pogłębienia integracji oraz wzrostu rozwoju na obszarze całej UE. 

Porozumienie między Atenami i Skopje to ostatnio gorący temat na Półwyspie Bałkańskim. Umowa została zawarta 12 czerwca przez premierów Grecji i Macedonii, Aleksisa Tsiprasa i Zorana Zaeva. Władze Macedonii zgodziły się na zmianę konstytucyjnej nazwy państwa na "Republika Macedonii Północnej". W zamian Ateny zobowiązały się nie blokować już integracji tego kraju z Unią Europejską i NATO.

W lipcu premier Zoran Zaev poinformował o treści pytania i zapowiedział, że odbędzie się ono na jesień. Podkreślił także, że referendum będzie miało formę opiniodawczą, ale jej wynik będzie ostateczny w podjęciu decyzji.

Słowo wstępne

Chiny są obecnie skarbnicą wiedzy dla wielu dziedzin nauki, nie  tylko z zakresu ekonomii i tego w jaki sposób niegdyś zacofane państwo zbudowało swoją mocarstwową pozycję na bazie dość niecodziennego połączenia komunistycznego ustroju politycznego oraz kapitalistycznego ustroju rynkowego. Ponadto, zarządzanie jako dziedzina nauki może śmiało korzystać z chińskich doświadczeń. Uszczegóławiając, nawet zbadanie chińskiego podejścia do zarządzania personelem w siłach zbrojnych daje dość unikatową możliwość. Wszakże chińska Armia Ludowo-Wyzwoleńcza (中国人民解放军 - Zhōnggúo Rénmín Jiěfàng Jūn, ang. People’s Liberation Army[1]) to drugi największy pracodawca na naszej planecie, zatrudniający 2.3 mln osób i ustępuje jedynie swojemu amerykańskiemu odpowiednikowi w postaci Departamentu Obrony[2].

Germany is considered as the most important political and economic partner of Poland. Bilateral relations between these two countries are in a good shape, in spite of some moot points and areas of disagreement. Especially worrying are the tendencies visible not only in Germany, but in the whole Europe, i.e. gaining more and more popularity and support by the political parties and movements, which program is based on radicalism, populism and extreme right-wing ideology, often classified as nationalism[1]. In the perspective of the next 10 years it may lead to difficulties in dialogue, what in the worst scenario may turn into a diplomatic crisis caused by the lack of the common ground, which are democratic values.  

Angela Merkel wurde wieder zur Bundeskanzlerin Deutschlands. Ihre Partei, CDU, hat die Parlamentswahlen gewonnen und zusammen mit CSU und SPD die Große Koalition gebildet. Doch ist die Unterstützung für die Regierungskoalition im Vergleich zu vorherigen Jahren stark gesunken. Es gibt verschiedene Gründe dafür, aber als am wichtigsten scheint die Migrationskrise, die nach dem Ausbruch des Bürgerkriegs im Syrien im 2011 deutlich zugenommen hat[1]. Von Bedeutung sind auch die Schwierigkeiten, die CDU/CSU hatten, um eine Koalition zu bilden. Nachdem Martin Schulz, der Kanzlerkandidat der SPD, verlautbart hatte, dass seine Partei sich nicht mit der CDU/CSU übereinstimmen will, begannen die monatelangen Verhandlungen mit den restlichen Parteien[2]. Partei Merkels hat sich um die Vereinbarung mit FDP und den Grünen bemüht, um die so genannte Jamaika-Koalition zu bilden. Doch ist das nicht gelungen[3]. Zuletzt hat Schulz seine Meinung geändert und die CDU/CSU-SPD Koalition konnte wieder regieren[4].

Już 24 czerwca w Turcji odbędą się przyśpieszone wybory prezydenckie i parlamentarne. Zgodnie z marzeniem urzędującego prezydenta Recepa Tayyipa Erdoğana, kraj ostatecznie przyjmie system prezydencki. O tym, jaką rolę odegrają w wyborach tureccy Kurdowie, zapytałem SeherAkçınar Bayar, byłą posłankę prokurdyjskiejDemokratycznej Partii Ludów (HDP).

We wtorek 12 czerwca doszło do historycznego porozumienia pomiędzy premierem Macedonii Zoranem Zaevem a szefem rządu Grecji Aleksisem Tsiprasem w sprawie nazwy Macedonii. Ateny zdecydowały się uznać Macedonię jako „Republikę Macedonii Północnej”. Media społecznościowe zaczęły wrzeć, a politycy i władze państw zaczęły słać gratulacje dla obydwu państw. Porozumienie jest bowiem zwieńczeniem 27 letniego sporu pomiędzy dwoma państwami, która ma otworzyć drogę Macedonii do struktur NATO. Jednak, czy rzeczywiście porozumienie jest możliwe do zrealizowania i poprawy stosunków z pomiędzy państwami?