W niewielkiej restauracji zebrała się grupa młodych osób.  Średnia wieku nie przekracza zapewne trzydziestu lat. Nie jest to jednak zwykłe spotkanie. Coś wisi w powietrzu. Jeden z nich odczytuje przed kamerami Russia Today treść oświadczenia: Chociaż zachodnie media próbują sprzedać nam konflikt [na Ukrainie] jako starcie sił ukraińskich i prorosyjskich, dla nas jest jasne, że jest to tak naprawdę wojna domowa, w której lud pracujący Donbasu powstał w obronie swych praw i przeciwko faszyzmowi[1].

Zgodnie z ostatnimi danymi stopa bezrobocia w Hiszpanii w lutym 2017 roku osiągnęła ok 18%, jednakże  wartość ta podwaja się (41,5 %),  jeżeli  mówimy o bezrobociu wśród młodych  czyli osób poniżej 25 roku życia[1].

Dnia 31 marca 2017 roku miałam okazję uczestniczyć w spotkaniu z wice przewodniczącym Komisji Europejskiej Fransem Timmermansem, które odbyło się w ramach cyklu „Se trata de Europa se trata de Ti- Hablemos” czyli cyklu spotkań z obywatelami Unii Europejskiej. Punktem wyjścia tego spotkania było przyjęcie „Białej Księgi dotyczącej  przyszłości Europy” przez dwadzieścia siedem państw wspólnoty - bez Wielkiej Brytanii.

George Soros to bez wątpienia jedna z najbardziej kontrowersyjnych postaci przełomu XX i XXI wieku. Przez jednych postrzegany jako specjalista od destabilizacji, najniebezpieczniejszy człowiek świata, przez innych z kolei, ceniony za filantropię, fundację licznych instytucji, nierzadko politycznie zaangażowanych w szerzenie demokracji. George Soros urodzony 12 sierpnia 1930 roku na Węgrzech, był świadkiem dwóch wojen, które dotknęły świat XX wieku. Pierwsza była skutkiem mocarstwowych gier europejskich państw, druga zaś efektem braku refleksji z poprzedniej, a więc nagromadzonych nacjonalizmów, społecznych frustracji, które przeobraziły się w dwie totalitarne doktryny - komunizm i nazizm. Gdy w 1947 roku pojawiła się szansa na przeprowadzkę do Wielkiej Brytanii, bez wahania z niej skorzystał i nigdy do kraju ojczystego- nie wrócił. Na Wyspach znalazł pracę w finansach, jednocześnie poświęcając się nauce w London School of Economics. Tam spotkał słynnego Karla Poppera, który miał zatrważający wpływ na jego późniejsze poglądy. Dotyczyły one głównie zagadnień społecznych i politycznych, a mianowicie społeczeństwa zamkniętego i otwartego.

At the Sunday’s dinner table the subjects such as politics can create a battle mood and dissipate the nice atmosphere. In Germany currently one should probably add cars to the taboo topics. It creates an uncommon and almost unprecedented jib of unease in the hearts of proud German folks. Is the automotive industry going to be a Trojan horse for Germany in the coming years?

Stolica Apostolska nie pozostaje obojętna wobec  polityki  nowego prezydenta Stanów Zjednoczonych Donalda Trumpa. The New Yorker w wydaniu z dnia 1.02.2017, komentując zapowiedź wybudowaniu muru między USA a Meksykiem, przytoczył słowa papieża Franciszka wypowiedziane podczas jego zeszłorocznego powrotu z Meksyku, gdy Donald Trump był republikańskim kandydatem na urząd prezydenta: „Ten kto myśli tylko o budowaniu murów… nie jest chrześcijaninem”, podkreślając, że był on zawsze światowym obrońcą migrantów i muzułmanów.

International Affairs – Belgium

Belgium as a part of European Union highlights that EU is a political project and with regard to this, Union has an impact on the country’s external relations. For Belgium, is important when EU is paying attention to geopolitical and neighbouring countries. Belgium is also positioning itself as a reliable partner. The country supports external policies related to global challenges such as climate change, securing energy supply, fighting against terrorism.[1]

There few regions which are particularly relevant for Belgium in the case of foreign relations. These regions are specified as follows: Middle East, Africa, Latin America and the Caribbean, North America, Southern Europe, Asia and Oceania.

23 kwietnia, a następnie 7 maja Francuzi staną przed być może najważniejszą decyzją ostatnich kilkudziesięciu lat – wyborem nowego prezydenta. Decyzją, która nie tylko pokaże w jakim kierunku będzie rozwijało się francuskie państwo, lecz jak kształtować się będzie coraz słabsza jedność europejska, a tym samym jaka przyszłość czeka całą Unię Europejską.

Po wygranych wyborach Donalda Trumpa w Stanach Zjednoczonych, odłączeniem się Wielkiej Brytanii od Unii Europejskiej, a także rosnące w siłę partie skrajnie prawicowe w Niemczech oraz Holandii narasta fala populizmu, rasizmu i ksenofobii. Coraz silniej akcentowane są interesy poszczególnych państw, a nie Wspólnoty Europejskiej jako całości. Problemy gospodarcze m.in. Włoch, Grecji, Hiszpanii czy Portugalii, bezrobocie i nikłe perspektywy dla młodych ludzi, brak klarownej polityki dot. imigrantów i uchodźców dają argumenty prawicowym politykom do podważania działań oraz funkcjonowania wspomnianej organizacji. Szczególnie coraz większa niechęć obywateli do napływającej do ich krajów ludności z Afryki i Bliskiego Wschodu umacnia poparcie dla radykalnych partii nacjonalistycznych.

Niesamowite jak szybko zmienia się równowaga sił na wydawać by się mogło, stabilnej arenie politycznej Niemiec. W ostatnich tygodniach SPD w bezprecedensowy sposób nadrabia straty do rządzącej CDU/CSU. Dzieje się to przede wszystkim kosztem mniejszych lewicowych partii: Die Grune oraz Die Linke. Wszystko to za sprawą nowego kandydata SPD na kanclerza - Martina Schulza, piastującego do tej pory stanowisko przewodniczącego Parlamentu Europejskiego.

Nowy prezydent Stanów Zjednoczonych Donald J. Trump nie będzie sprzymierzeńcem Niemiec i Unii Europejskiej. Prezydent-elekt jeszcze przed faktycznym objęciem władzy wywołał dyplomatyczny spór z niemieckim rządem, co w najgorszym wypadku może przeistoczyć się w wojnę handlową. Napięcie pomiędzy stronami narasta z każdym tygodniem od początku nowego roku. Oczywiście, można lekceważyć słowa ekscentrycznego Trumpa, tłumacząc je brakiem doświadczenia, politycznego obycia czy wręcz populizmem, nieodpowiedzialnością, ignorancją, by nie powiedzieć głupotą. Jednakże, co jeśli te brzmiące wręcz niewiarygodnie wypowiedzi zwiastują zmianę nastawienia USA wobec Europy? Być może te środowiska, które poparły Trumpa w walce o fotel prezydenta, rzeczywiście chcą przemodelowania polityki zagranicznej USA? Wreszcie, może rzeczywiście w interesie USA nie jest już zjednoczona Europa? Zjednoczona pod dyktando Niemiec?