2016 rok z pewnością przejdzie do współczesnej historii jako jeden z najbardziej niesamowitych lat we współczesnej historii świata. Na jego początku analitycy przewidywali, że ten rok będzie jednym z trudniejszych dla władz z uwagi na brak zdecydowanych działań w związku z kryzysem migracyjnym, w konflikcie z Rosją na Ukrainie czy też w walce o zniszczenie ISIS. I rzeczywiście, obfitował on w wiele wydarzeń politycznych, społecznych czy sportowych. Tajwan wybrał kobietę,Tsai Ing-wen na prezydenta po raz pierwszy w swej historii. Petro Pablo Kuczyński, syn polskiego emigranta został prezydentem Peru. Prezydenci Brazylii i Korei Południowej zostali usunięci ze swoich stanowisk.  Bob Dylan, jako pierwszy muzyk w historii, otrzymał literacką nagrodę Nobla, a kolumbijski prezydent Juan Manuel Santos otrzymał z kolei pokojową nagrodę Nobla za zakończenie najdłuższej wojny domowej w historii z FARC. W Rio de Janeiro odbyły się Igrzyska XXXI Olimpiady, a we Francji XV Mistrzostwa Europy w piłce nożnej.  Zagrożenie ze strony ISIS nie ustępowało, o czym boleśnie przekonali się mieszkańcy Brukseli, Orlando i Nicei, ale przede wszystkim cywile zamieszkujący terytorium Syrii i Iraku. W Turcji wojsko próbowało dokonać zamachu stanu na prezydencie Erdoganie. Nowym prezydentem Filipin został kontrowersyjny Rodrigo Duterte, obiecujący karę śmierci dla karteli narkotykowych i przestępczości zorganizowanej. We Francji, w prawyborach przeprowadzonych po raz pierwszy w stylu amerykańskim, Partia Republikańska na swojego kandydata na prezydenta nominowała François Fillona. Wszystkie te wydarzenia zostały jednak przyćmione przez 2, które były szokiem dla świata i z całą pewnością ich skutki będą rezonować w zachodnim świecie przez najbliższe lata – zwycięstwo zwolenników wyjścia z Unii Europejskiej w referendum w Wielkiej Brytanii oraz triumf Donalda Trumpa w wyborach prezydenckich w Stanach Zjednoczonych.

W grudniu minie rok od rozpoczęcia chaosu politycznego w Hiszpanii poprzez niemoc sformowania rządu. Wybory w grudniu 2015 roku nie przyniosły pozytywnego rezultatu, a ponadto przeorganizowały dotychczasowy system dwupartyjny, reprezentowany przez Partido Popular (PP) oraz Socjalistyczną Partię Pracy (PSOE). Wszystko za sprawą dwóch innych partii, które weszły z imponującym wynikiem do parlamentu – Ciudadanos i Podemos. Mimo, iż PP zdobyło większą ilość głosów niż pozostali gracze na scenie politycznej, to niewystarczającą, aby samodzielnie utworzyć rząd.

 W czasach odradzającego się nacjonalizmu przez wszystkie przypadki odmieniane jest słowo „naród”. Pada ono ze wszystkich stron sceny politycznej. Nie ulega wątpliwości, że przytłaczająca większość Polaków nie ma problemu z określeniem się jako „Polacy” i było tak, mniej więcej, od drugiej połowy XIX wieku . Jednak nie we wszystkich państwach identyfikacja z określoną grupą narodowościową była tak łatwa, a pytanie o istnienie narodu jako takiego było gorąco dyskutowane. Takim krajem, jeszcze po II wojnie światowej, była Austria.

The Bundestag elections will be held in Autumn 2017 and Germans will choose 598 Abgeordneten (members of the parliament). The winning party will rule the country for the following 4 years, unless 1) the parliament’s term is shortened, 2) a war breaks out and things change diametrically. Autumn this year may as well bring the war closer to us than we expect. The elections in Vereinigten Staaten (US) will be a sign for Vladimir Putin to either hold back or push it towards Eastern Europe even more then he has up to this date. Germany’s politicians are, beyond doubt, getting prepared for both. One year in advance it is worth to take a closer look at German politics to at least prepare ourselves for what is coming.

Holandia znajduje się w pierwszej dziesiątce najbogatszych państw UE. Nic więc dziwnego, że imigranci upatrują w nim szansy na poprawę warunków życia. Jest to kraj, w którym ok. 20 proc ludności stanowią mieszkańcy napływowi. Można wyodrębnić tutaj dwie dominujące grupy: ludność przybywającą z Zachodu (Niemcy, Amerykanie) oraz ludność „niezachodnią”, której przeważającą liczbę stanowią Turcy i Marokańczycy.

Już najbliższy czwartek, 23 czerwca 2016 roku, może być przełomową datą w historii losów Zjednoczonego Królestwa. Tego dnia Brytyjczycy pójdą do urn wyborczych odpowiedzieć na pytanie, które pozostaje niezmienną częścią dyskursu politycznego na Wyspach Brytyjskich – pozostać czy opuścić Unię Europejską? Dziś, na kilka dni przed głosowaniem, politycy, media, biznesmeni i ekonomiści z całej Europy podejmują się analizy zysków i strat zarówno członkostwa UK w projekcie integracji europejskiej, jak i skutków związanych z ewentualnym opuszczeniem jej struktur. Jak pokazują jednak sondaże opinii publicznej, to nie liczby i prognozy kierują wyborcami przy podejmowaniu tej decyzji, a emocje i specyficzny zbiór brytyjskich wartości, które wciąż odgrywają kluczowe znaczenie dla obywateli ojczyzny Szekspira, Beatlesów czy Churchilla. Poniższy tekst przedstawi zatem historyczny zarys relacji Wielkiej Brytanii ze Wspólnotą Europejską, spojrzy za kulisy decyzji o rozpisaniu tego referendum, oraz zaprezentuje najważniejsze argumenty i idee, na których obie strony zbudowały swoje kampanie referendalne. Na koniec podjęta zostanie analiza samej kampanii, sondażowych trendów i kluczowych postaci, które odgrywają role w dramacie zdającym się zapierać dech w piersiach przywódcom całego świata.

Chociaż Anglię i Szkocję od 1707 roku łączy unia polityczna to Szkoci nie zapomnieli o idei odłączenia się od Królestwa i budowaniu swojego państwa. Co prawda referendum z 2014 roku nie doprowadziło do zerwania porozumienia, jednakowoż nacjonalistyczne postawy mieszkańców są wciąż aktywne. Co ważne, sprawa jest na tyle istotna, że frekwencja w owym głosowaniu była nadzwyczaj wysoka. Za faktem odłączenia przemawiają złoża ropy naftowej u wybrzeży Szkocji, które dają nadzieję na niezależność i samowystarczalność w kontekście gospodarczym.

W obecnej sytuacji geopolitycznej w Europie, polska polityka zagraniczna wymaga redefinicji. Wydaje się, iż nie zapewniło jej ostatnie expose min. Radosława Sikorskiego ws. priorytetów tejże w roku 2014 – można je scharakteryzować jako obarczone brakiem wizji i skoncentrowane na podsumowaniu polskiego wkładu w kreowanie unijnej polityki wschodniej w kontekście kryzysu na Ukrainie. O ile można by tłumaczyć to potrzebą chwili, o tyle nie ulega wątpliwości, iż istniejące w nim luki będzie trzeba prędzej czy później wypełnić.