Po przystąpieniu przez państwo do Unii Europejskiej zmieniają się funkcje jego parlamentu narodowego – z jednej strony następuje ich zwężenie spowodowane przekazaniem części kompetencji na szczebel unijny, a z drugiej parlamenty uzyskują nowe funkcje wynikające z prawa wspólnotowego. Katalog funkcji parlamentu poszerza się wtedy o tzw. funkcję europejską – przez niektórych jest ona uznawana za odrębną, przez innych natomiast jedynie za modyfikację tradycyjnych funkcji parlamentu – ustawodawczej i kontrolnej. Po wejściu w życie Traktatu Lizbońskiego, który wyraźnie określił nowe zadania parlamentów narodowych, coraz więcej badaczy skłania się jednak ku wyraźnemu wyodrębnieniu funkcji europejskiej. Za jej elementy uznaje się m.in. udział parlamentu w ratyfikacji traktatów, współpracę z rządem w sprawach unijnych, implementowanie norm prawa unijnego do krajowego porządku prawnego, opiniowanie projektów wspólnotowych aktów prawnych, współpracę z Parlamentem Europejskim, powoływanie odpowiednich komisji parlamentarnych odpowiedzialnych za sprawy unijne, monitorowanie przestrzegania zasady pomocniczości oraz zakres informacji, jakie posiada i uzyskuje parlament.

Wielka Brytania

Setki mężczyzn, kobiet i dzieci pochodzących z państw europejskich przebywa w więzieniach oraz obozach dla uchodźców w Syrii i Iraku, czekając w nieskończoność na pomoc ze strony swoich rządów. Dołączając do budowanego na Bliskim Wschodzie przez terrorystów z tzw. Państwa Islamskiego (ISIS) quasi-kraju, który w szczytowym momencie władało terytorium zamieszkałym przez ok. 10 milionów osób, wielu z nich popełniło zbrodnie, przez które społeczeństwa Zachodu patrzą sceptycznie na ponowne przyjęcie ich w swoje szeregi. Gdy w październiku 2019 roku koalicja wojsk kierowana przez Stany Zjednoczone położyła kres terytorialnemu dominium ISIS, zagraniczni bojownicy i ich rodziny zostali pojmani i pozostawieni bez żadnych perspektyw na przyszłość. Rozczarowani takim potoczeniem się spraw, domagają się powrotu do domu, powołując się na podstawowe prawa człowieka i obywatela, z których przecież zrezygnowali w momencie dołączania do wojny wymierzonej przeciwko zachodniej cywilizacji.

Badacze polityki zagranicznej Włoch wyróżniają trzy podstawowe kierunki, które stanowią jej priorytety. Jednym z nich jest tzw. koło atlantyckie, które obejmuje relacje ze Stanami Zjednoczonymi oraz współpracę w ramach Organizacji Paktu Północnoatlantyckiego. Włochy wykorzystują te stosunki jako pewnego rodzaju równoważnik dla wpływu europejskich państw, szczególnie w kwestiach ekonomicznych i tych związanych z bezpieczeństwem. Drugim kierunkiem jest oczywiście współdziałanie z państwami europejskimi w ramach Unii Europejskiej. Trzecim ważnym dla Włochów, ze względu na ich położenie geograficzne, kierunkiem jest region śródziemnomorski, gdzie włoska dyplomacja stara się utrzymać dobre stosunki z sąsiadami, a także w pewnym stopniu zwiększyć swoje wpływy w tym obszarze.

Nie sposób wskazać przyczyny która doprowadziła do aktualnej sytuacji w Grecji. Kryzys migracyjny, zadłużenie gospodarki krajowej, niestabilna sytuacja na rynku pracy, wewnętrzne niepokoje w sercu stolicy i niedoścignione plany greckiej potęgi po przyjęciu waluty euro. Niniejszy artykuł ma na celu rozprawienie z przyczynami społeczno-gospodarczymi, które doprowadziły słoneczną Helladę do sytuacji skrajnej niepewności jutra.

Stosunkowo duża liczba państw członkowskich Unii Europejskiej powoduje, że mamy do czynienia z mnogością modeli koordynacji polityk europejskich – każde państwo dostosowuje bowiem sposób koordynacji do swoich administracyjnych tradycji i potrzeb wewnętrznych. Wszystkie te modele mają jeden cel – zapewnienie koordynacji, jednak zazwyczaj dość znacząco się od siebie różnią. Nie oznacza to jednak, że istnieje jeden słuszny schemat organizacji administracji państwowej, który pozwalałby na efektywne osiągnięcie zamierzonego celu. Każdy z tych unikalnych modeli może tak samo dobrze spełniać swoje funkcje, choć w inny sposób, dostosowując się do warunków krajowych.

Hiszpania

Czteroetapowy plan stopniowego odmrażania gospodarki hiszpańskiej to nowa strategia rządu Pedro Sancheza zapowiedziana w zeszłym tygodniu. Etap zerowy rozpoczął się oficjalnie 4 maja, oznacza to możliwość wznowienia działalności restauracji poprzez wydawanie jedzenia na wynos, uprawianie sportu na zewnątrz, wychodzenie na spacery, a także możliwość skorzystania z usług fryzjerskich. Nie dotyczy on jednak niektórych Wysp Kanaryjskich i Balearów, zostały zwolnione z „zerowego” etapu rezygnowania z obostrzeń – dotyczy ich od razu faza pierwsza. Dla reszty zostanie ona  wdrożona najwcześniej 11 maja, jej rozpoczęcie uzależnione jest od ewentualnego przyrostu zachorowań po fazie zero. Faza pierwsza przewiduje otwarcie mniejszych sklepów i wprowadzenie specjalnych godzin zakupowych dla seniorów. Otwarta zostanie większość hoteli, będzie można spotkać się również w gronie osób zamieszkujących tę samą prowincję. Faza druga przewiduje otwarcie restauracji z ograniczeniami przyjmowanych klientów, a także otwarcie kin czy teatrów. Możliwa będzie nawet organizacja publicznych wydarzeń w plenerze z limitem 400 uczestników. Ostatni etap przewiduje łagodzenie wszystkich istniejących do tego czasu obostrzeń, mają być one stopniowo dostosowywane do sytuacji, liczby zachorowań i przestrzegania zasad przez społeczeństwo. Od 4 maja w Hiszpanii obowiązuje także obowiązek noszenia maseczek podczas podróży transportem publicznym.

Francja

Emmanuel Macron wygłosił czwarte w ciągu miesiąca przemówienie do narodu francuskiego, ogłaszając, że trwająca od 17-ego marca ogólnokrajowa kwarantanna zostaje przedłużona do 11-ego maja br. Prezydent dodał, że „zasady przyjęte przez rząd będą musiały być nadal przestrzegane. Wykazują się one efektywnością i nie powinny być ani zaostrzone ani osłabione.”